Το σήκωμα των χαλιών

Μεταξωτό τοίχου- χαλάκι προσευχής

      Σήμερα σηκώσαμε επί τέλους τα χαλιά. Δυο γιορτές σηματοδοτούν τη χρήση τους, «του Άι Δημητριού τα στρώνουμε, του Άι Κωνσταντίνου τα σηκώνουμε». Πρώτη χρονιά μαζεύονται στην ώρα τους. Κάθε φορά η φούρια των Βαθμολογικών Κέντρων, των σχολικών εξετάσεων, ανέβαλε την καθεστηκυία  τάξη του νοικοκυριού. Είχαμε και μια κάποια άνεση να τα δώσουμε μερικά παρά έξω, βρίθουν οι εταιρείες καθαρισμού. Θέλει, όμως, παράδες περισσούς και αυτοί λείψανε με τη κρίση. Κι έχω πολλά κομμάτια. Ένα φετίχ και αυτό με τα χαλιά, και δη τα χειροποίητα, τα λατρεύω! Μαρτυρά το DNA μου, την ανατολίτικη καταγωγή μου. Βλέπετε τα χαλιά γεννήθηκαν σ’ αυτούς τους πολιτισμούς των αμανέδων, των μπαχαρικών, του καθίσματος οκλαδόν, έτσι για να ομορφαίνουν και να ζεσταίνουν τα σπιτικά των περιορισμένων με καφασωτά από τον έξω κόσμο γυναικών. Έτσι σαν παρηγοριά να βλέπουν τα περίτεχνα μοτίβα και να ονειρεύονται πως τριγυρίζουν σε κήπους με ρυάκια, κιόσκια, δέντρα, λουλούδια και πουλιά. 

       Το σήκωμα τους είναι κάτι σαν ετήσια επέτειος, σε σπρώχνει σ’ απολογισμό. Άλλον ένα χειμώνα αφήσαμε πίσω μας. Καθώς τα περιποιούμαστε - τίναγμα, σκούπισμα, πέρασμα με ξιδόνερο, πλύσιμο τα κρόσσια, στέγνωμα - και τα συσκευάζω με τα αντισκωρικά, αναπολώ του καθενός την ιστορία.

       Τα χειροποίητα στην είσοδο με κοραλλί, καφέ και μπεζ και τα δίδυμα του λίβινγκ ρουμ, με βυσσινιά και μπλε, περσικά νομαδικά στο στυλ, έχουν ξεπεράσει τον αιώνα. Ταξίδεψαν μ’ όλα τα μέσα πλην του αεροπλάνου: Σαμψούντα- Πόλη ατμοπλοϊκώς λίγο πριν τον Μεγάλο Πόλεμο, Πόλη – Δεδέ Αγάτς σιδηροδρομικώς και από κει Καβάλα με καΐκι στο Μεσοπόλεμο. Εκεί στρωθήκαν για τα καλά περί τα εξήντα χρόνια και ήταν της  τύχης τους να μην αλλάξουν χέρια, όπως άλλα δυο αδελφάκια τους που μεταφράστηκαν σ’ ένα σακούλι αλεύρι και ένα μπουκάλι λάδι στη Βουλγαρική Κατοχή. Τα διασωθέντα έφτασαν μετά με γιωταχί να συνεχίσουν τη ζωή τους στην δροσερή Κηφισιά, το στυλ δε και τα χρώματά τους να καθορίσουν τις περαιτέρω επιλογές μου στην επίπλωση του σπιτιού.

      Έχουμε δυο καντηλί μεταξωτά, χαλιά της προσευχής,  που κρέμονται στο τοίχο και παραμένουν ολοχρονίς. Το σάπιο μήλο με καφέ –ο- λέ το πήρα για προικιό  από την Πόλη, Αποκριά του ’82. Το μπεζ-καφέ-λαδοπράσινο ήρθε από το Κάιρο το ’90, δώρο κουμπαριάτικο να μας θυμίζει τα βαφτίσια της ανιψιάς. Το μεγάλο χειροποίητο με ομφαλό πούχουμε μπρος το τζάκι, μπορντό με όλες τις αποχρώσεις του μπλε και του λευκού, ήρθε αφορολόγητο με την οικοσκευή του αδελφού από την Αίγυπτο το ‘92.

     Υπάρχουν δυο χαλιά μηχανής κληρονομιά από τα πεθερικά. Μια μπουχάρα καφετιά της φίρμας «Ανατόλια» που στρώνουμε στο καθιστικό και ένα μπλε –μπεζ- κρασουλί με παραστάσεις κυνηγίου και λουλουδιασμένους κήπους  τύπου Kashan της φίρμας «Πέρσικα» για την τραπεζαρία. Όπως βλέπετε και οι ονομασίες των εταιριών αποδίδουν ιθαγένεια στους τάπητες. Αγοράστηκαν για τις ανάγκες του νεόδμητου τότε διαμερίσματος, κάπου στις αρχές του ’70. Τότε που ήταν του συρμού η αντιπαροχή και παρατούσαν τις μονοκατοικίες με τις αυλίτσες, τις γλάστρες του βασιλικού και τις σκάφες, να πάνε στις ανέσεις του καλοριφέρ, του λουτροκαμπινέ, του ασανσέρ, και να στριμώξουν τη ζωή σε δυο στενά μπαλκόνια με θέα την μπουγάδα των απέναντι.

     Τα καρπέτα των υπνοδωματίων είναι νεότερες, δικές μας αγορές του 21^ου αιώνα, χωρίς ιστορικό με σημασία. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχουν αρκετό κόπο, ότι ρίχνουμε λιγότερο ιδρώτα στην περιποίησή τους. Τα χαλιά ζούνε χρόνια πολλά και ενδιαφέροντα, ξεπερνούν τους ανθρώπους που τα ξεχωρίζουν με το γούστο τους για να τ’ αγοράσουν. Κι ας σηκώνουνε τις πατημασιές τόσων πολλών, κι ας αλλάζουν χέρια και ιδιοκτήτες. Αρκεί να τα φροντίζεις επιμελώς με αγάπη και τρυφερότητα. Ευτυχώς προς ώρας τελειώσαμε. Και του χρόνου να είμαστε καλά.

Κηφισιά 10/6/2015

 χρονογραφεί η Τασούλα Γεωργιάδου