Το φετινό κινηματογραφικό Φθινόπωρο μας χάρισε πολλές ενδιαφέρουσες ταινίες («Ουμπέρτο D», «To Δικαστήριο», «To τελευταίο χτύπημα», «Νιότη», «45 Χρόνια»). Μια από αυτές είναι η ταινία «Dheepan. Ο άνθρωπος χωρίς πατρίδα» του Ζακ Οντιάρ βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα στις Κάνες. Το θέμα της είναι επίκαιρο και ρεαλιστικό. Αφορά την επώδυνη πορεία των ανθρώπων που εγκαταλείπουν την κόλαση της πατρίδα τους με στόχο την ενσωμάτωση και καλύτερη διαβίωση σε μια χώρα της Δύσης, αλλά και το oδυνηρό και συνάμα λυτρωτικό τίμημα για την είσοδό τους στο «δυτικό παράδεισο». Η υπόθεση είναι η εξής: Ένας πρώην μαχητής των Τίγρεων των Ταμίλ, μια νεαρή γυναίκα και ένα εννιάχρονο κορίτσι, άγνωστοι μεταξύ τους, συναντιούνται σε ένα στρατόπεδο του ΟΗΕ και με πλαστά χαρτιά κατορθώνουν να διαφύγουν στη Γαλλία προσποιούμενοι την κυνηγημένη οικογένεια. Εκεί καταλήγουν σε ένα υποβαθμισμένο συγκρότημα κατοικιών στα προάστια του Παρισιού, όπου θα επιχειρήσουν μια διπλή επανένταξη: σε μια καινούργια οικογένεια και σε μια άλλη κοινωνική πραγματικότητα. Έτσι, θα έρθουν αντιμέτωποι με τη μεταξύ τους ασυνεννοησία και καχυποψία, αλλά και με μια διαφορετική βία από αυτή που έζησαν στην πατρίδα τους, τη βία των συμμοριών που ελέγχουν το χώρο.
Ο Ζακ Οντιάρ με την ταινία αυτή κατορθώνει να μας συγκινήσει και να μας προβληματίσει βαθιά, καθώς τα κύματα των μεταναστών που εναγώνια ζητούν «μια θέση στον ήλιο» της Ευρώπης κατακλύζουν καθημερινά τις οθόνες μας. Ο σκηνοθέτης με τρόπο ρεαλιστικό και όχι εξεζητημένο κατορθώνει τελικά να μας προξενήσει ειλικρινή συναισθήματα συμπάθειας και κατανόησης για τους ήρωές του και κατ’ επέκταση για όσους κατατρεγμένους μετανάστες προσπαθούν να χτίσουν μια νέα, πιο ανθρώπινη ζωή.
σχολιάζει η Σταυρούλα Χονδρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου