Αφιερωμένο στη γοητεία των τραίνων και των ταξιδιών με αυτά

Με τρένο


ταξιδεύω συχνά. Μέ βολεύει.

Κλέβω κάτι ἀπό τήν μόνιμη γραμμή

 παντός καιροῦ,

προέκταση σίγουρη τοῦ ἐδῶ και τοῦ τώρα.

Μοιράζομαι στίς ἀποβάθρες

 ἀποχαιρετισμούς

 δικαιολογημένα συγκρατημένους,

ἀφοῦ εἶναι ἀποῦσα ἡ απειλή τοῦ ὕψους

 καί ἡ ἀμφίθυμη θάλασσα.

Ὅλα μέ μέτρο

 Ὁ χρόνος μέχρι τόν προορισμό

(ἔτσι δέν μαραζώνει ὁ μακρινός τόπος,

γιατί ἄκοπα τόν πάτησες)

Ἡ σαγήνη τῆς ταχύτητας

(πάντα σέ προφταίνει σκηνικό

 ἐναλλασσόμενο, τόπος καί ἄνθρωποι)

Ἡ συνύπαρξη μέ τόν Ἄλλο

(ἀναγκαία, ἀλλά μέ λήξη βέβαιη

 καί γνωστή ἐκ τῶν προτέρων).

Τό βάρος τῶν ἀποσκευῶν πλησίον,

στόν δρόμο τῆς ματιᾶς,

μή καί τολμήσεις νά τό ἀρνηθεῖς,

ἀπό συνήθεια παλιά,

γιά μιά ἐλαφρότερη ματαιότητα.

Ἐλευθέρα ἡ ἔξοδος

σέ κάθε ἐνδιάμεσο σταθμό.  
Αὐτή μόνο ἡ δυνατότητα μέ ξεβολεύει.

  Χρύσα Αλεξοπούλου

(Από την ποιητική συλλογή  "Βορείως του Νότου", εκδ. Γαβριηλίδη, 2005)