Η Αναμενόμενη λέξη

Με αφορμή το σημερινό δημοσίευμα του άρθρου της Bild, για τους άπληστους Έλληνες
[«άπληστοι»; – ίσως πρέπει να ξαναορίσουμε τις λέξεις]
....

Mην παίζεις με τη φωνή σου
αργά να πέφτουν οι συλλαβές
– η κλεψύδρα σε κλέβει.
Και πού είναι η λέξη
που λέει μαζί το μπλε και το πράσινο;
Ποια είναι η λέξη
που ανακατώνει τη ζωή και το θάνατο,
που ενώνει την αρχή και το τέλος;
Πού είναι η άλλη λέξη
που ανέμεινα πέρα από την υπομονή;
Πού είναι η άλλη λέξη;
.....
Είναι αργή η λέξη η αναμενόμενη...
αισχυντηλή διστακτική και σώφρων
δεν σκάζει μύτη δύο χρόνια για παράδειγμα
κι ύστερα ξαφνικά σού ξεπροβάλλει στη γωνία
φθόγγο το φθόγγο, συλλαβή τη συλλαβή
παίρνει υπόσταση και ξεθαρρεύει
αρθρώνεται, επαναλαμβάνεται και σχάται
ανακυβίζεται πάλι και πάλι και σμιλεύεται
πότε επιμηκύνεται, συσπειρώνεται άλλοτε
ηδονική εισχωρεί στο σώμα σου λυσιμελής

Είναι αμφίσημη η λέξη η αναμενόμενη
κρυψίνους ασαφής και σκεπτικίστρια
αναχωρεί μεταναστεύει και αλλοτριώνεται
έρχεται πάλι – ευκαιριακά και ινκόγκνιτο –
εύκαμπτη ευμετάβλητη και εύστροφη
ανώδυνα ή και επώδυνα εύρωστη
λυσιτελής, αν και κατά περίπτωση ανωφελής.

 Κούλα Αδαλόγλου
 απόσπασμα, από τη συλλογή «Δύο ελεγείες και μία ωδή», 1996